Terwijl ik sta te trillen op me benen, wacht ik op het resultaat van de test. Ik zie nog niks. Alleen een dikke controle streep. Misschien moet ik toch even afwachten; 5 minuten wachten tot het aflezen van de test, staat op de gebruiksaanwijzing.
Intussen schenk ik wat drinken in, om de zenuwen wat weg te ebben. Maar mijn nieuwsgierigheid wint de strijdt en ik kan het niet laten om alvast te kijken..
EEN STREEP, POSITIEF!!!!
Ik geloof mijn ogen niet en loop met de test naar het raam voor beter licht. Heel wazig, maar duidelijk te zien, staat er een streep. Wat moet ik doen? Ik sta te trillen op mijn benen van ongeloof. Alle mensen die ik het beste ken, tollen om mijn hoofd heen. Ik moet iemand bellen, maar wie? Mijn zus (Thamara), Ronald, mijn moeder?
Terwijl ik alles overdenk in 1 minuut tijd, pak ik de telefoon en bel me zus. Ze pakt niet op. Ik probeer het nog een keer, maar tevergeefs, ze pakt niet op. Moet ik Ronald bellen? Ik voel sterke twijfels, aangezien hij aan het werk is. Daarom probeer ik Laurens te bellen (de partner van mijn zus). Hij verteld dat mijn zus naar de tandarts is. Vol enthousiasme vertel ik het goede nieuws, trillend op mijn benen van de adrenaline.
Een half uur later, probeer ik toch mijn zus nog een keer te bellen, eindelijk ze pakt op!! Ik vertel het nieuws. Wat ik precies hoorde door de telefoon is lastig te omschrijven. Ik hoorde in ieder geval gegil. GEFELICITEERD! Riep mijn zus. Wat raar, om dat te horen, terwijl je het zelf nog maar nauwelijks kunt geloven.
Omdat ik Ronald wil verrassen met het goede nieuws, pak ik de test in een inpak papiertje. Er ligt nog wel wat op zolder. Wat zal ik doen? In een doosje stoppen, gewoon inpakken? Zonder er verder bij na te denken, stop ik de test in een leef parfum doosje en pak het doosje netjes in. Eerst Ronald maar even bellen. Het is nog vroeg, en het duurt nog lang voor hij thuis komt. Gelukkig, hij komt thuis te eten. Nog even wachten en dan kan ik hem verrassen.
Daar zie ik de auto voor huis rijden. Vaak herken ik het geluid al van ver af. Net als onze hond, die naar het raam rent terwijl hij een auto deur hoort dichtklappen. De spanning voel ik door mijn lichaam stromen. Hoe moet ik reageren, hoe moet ik staan, moet ik kijken, zal ik lachen?
Hij loopt de kamer binnen, terwijl ik glimlach op mijn gezicht heb staan, van oor tot oor.Wachten tot hij het brood op heeft, kan ik niet. Terwijl hij bij de tafel staat, met zijn jas nog aan, schuif ik het kadootjes onder zijn neus en druk het in zijn handen. Alsjeblieft.
Rustig pakt hij het op, terwijl ik sta te stuiteren van de adrenaline. Wat zal hij zeggen, hoe zal hij reageren? Hij maakt het doosje open en ziet meteen de test. Natuurlijk heeft hij vaker een test in handen gehad, waarvan ik dacht dat er een streepje op te zien was. Die keren zag Ronald helaas niks. Maar nu kan hij er niet onder uit, ik weet het zeker!!
En ja hoor, een hele onzekerheid valt van mijn schouders. Ronald zegt: ''Dat streepje zie ik ook!!''
In de volgende dagen, hebben wij nog een aantal foto's gemaakt. Nog steeds kan ik niet geloven dat het zo ver is.. Wat een spannende tijd gaan wij tegemoet en wat zullen wij genieten van deze spannende maar o zo geweldige tijd..!!!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten