Bevallen..!!!

Hierbij een nogal verlaat berichtje van de bevalling van onze prachtige zoon Noah...

Zondag 2 oktober braken mijn vliezen om 10 uur s ochtends. Het gebeurde toen ik naast bed stapte om naar het toilet te gaan. In bed kreeg ik een behoorlijk kramp. Ik zei tegen Ronald: Volgens mij is dit een wee!!! Meteen daarna naast bed braken mijn vliezen. Het was helder wit met kleine stukjes erin. Wat spannend!!

We hebben meteen de verloskundige gebeld. Die zou rond 12 uur even langs komen om te zien of het vruchtwater was. Zo was om 12 uur de verloskundige er. Het vruchtwater zag er goed uit. De weeën waren inmiddels ook al aanwezig, maar nog wel onregelmatig en ook nog wel te doen. De ene keer zat er 10 minuten tussen en de andere keer 15 minuten. De verloskundige was wel goed te spreken. Ze zei dat het een goed teken was dat ik al weeën had, en de kans daarom groot zou zijn dat ik 2 oktober zou bevallen.

Om 4 uur in de middag kwam ze nog een keer langs. De weeën waren iets krachtiger geworden, maar nog steeds onregelmatig. Ik moest de weeën echt beginnen weg te puffen want ze waren al best pijnlijk. Toch wilde de verloskundige nog niet toucheren. Dit in verband met infectie gevaar (door de gebroken vliezen). Om 8 uur in de avond zou de andere verloskundige langs komen die de dienst over zou nemen.

Omdat mij geadviseerd was om nog even te slapen ging ik op de bank liggen. Maar dit was helaas niet te doen. Ik kon geen oog dicht doen. Zodra ik een beetje moe werd, kwam er al weer een wee en deze moest ik echt weg puffen. Ze werden een stuk krachtiger. Om 8 uur kwam de verloskundige langs om te kijken hoe het ging. De weeën waren als iets regelmatiger, maar nog niet regelmatig genoeg om te toucheren, dus ging de verloskundige weer naar huis. Als het in de nacht heftiger werd en regelmatiger kwam (echt om de 3 minuten i.p.v. 5 á 10 minuten) dan moesten we weer bellen.

Op dit moment kreeg ik de angst toch in het ziekenhuis te moeten gaan bevallen. Ze geven je de kans om binnen 24 uur te bevallen, als je gebroken vliezen hebt, is dit niet het geval dan moet je na de 24 uur naar het ziekenhuis. Het werd nou dus toch wel spannend..!!

De weeën bleven maar aanhouden, werden niet krachtiger en werden niet minder. Wel werd ik steeds vermoeider. Ik hoopte zo dat het even zou afzakken zodat ik nog even kon slapen, of dat het zou doorzetten en ik heel gauw zou gaan bevallen..!! Maar helaas was dat niet het geval. Om 12 uur gingen we naar boven om een poging te doen om te slapen. Ronald sliep al gauw, maar elke 5 minuten kreeg ik weer een wee en werd te pijnlijk om te blijven liggen. Dus toch maar eruit gegaan. Vervolgens maar wat de kamer rond gelopen en voorover gaan staan bij elke wee, want een andere positie was te pijnlijk. Om 3 uur heb ik Ronald wakker gemaakt, want ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ronald belde de verloskundige en die was er in een kwartier.

Om half 4 was de verloskundige er. Ik zag ontzettend tegen het toucheren op, want ik was heel bang dat de weeën nog niks hadden opgeleverd. Toch was niks minder waar, want ik had al 7 cm ontsluiting..!!! Om de weeën beter op te vangen ging ik douchen en hebben de verloskundige en Ronald alles klaar gezet. (kruiken in de wieg, kleertjes erom heen, emmers klaar gezet etc.)
Het leek goed te gaan en de weeën bleven krachtig, alleen werd de tijd tussen de weeën opeens weer wat langer. In plaats van om de 3 minuten, kwamen ze soms om de 5 á 8 minuten.

2,5 uur later weer getoucheerd, maar helaas, ik had nog steeds 7 cm ontsluiting. Omdat ik al bijna tegen de 24 uur gebroken vliezen aan zat, en de verloskundige zei dat dit nog heel lang kon gaan duren, moesten we toch naar het ziekenhuis. Dus heeft Ronald gauw de vluchttas weer compleet gemaakt en zijn we met de verloskundige mee gereden naar het ziekenhuis. Ik vond het behoorlijk spannend. Ik wist totaal niet wat me stond te gebeuren en hoe een bevalling in het ziekenhuis zal gaan.

In het ziekenhuis werd ik meteen aan de ctg gelegd om te zien wat de weeën nou werkelijk deden. De weeën bleken erg te verschillen van sterkte en waren nog steeds onregelmatig. Soms zat er maar een minuut of 2 tussen, de andere keer 7 minuten. Dit was niet voldoende om volledige ontsluiting te krijgen. Daarom kreeg ik weeënopwekkers. Maar met de weeën opwekkers bleven de weeën onregelmatig komen, terwijl ze toch steeds heftiger werden. De weeënopwekkers werden telkens weer omhoog gedaan. Om 10 uur had ik bijna volledige ontsluiting en persdrang. Maar ik mocht nog niet persen, want er zat nog een randje. Nadat de weeënopwekkers weer omhoog werden gedaan, mocht ik beginnen met persen.

Het was een hele opluchting dat ik eindelijk mocht persen, maar het voelde ook heel vreemd aan. Na een uur persen kon ik niet meer. Toch moest ik nog even doorgaan. Ze zouden de gynaecoloog pas halen als ik 1,5 uur perste. Zo gedaan, zo gezegd. Ik wilde liever dat de kleine zo snel mogelijk zou komen, dus ik zette alles op alles. Maar toch mocht het niet baten. Na 1,5 uur was die er nog steeds niet. Wat was ik blij toen de gynaecoloog de kamer binnen kwam!! Ik kreeg een knip en hulp van een kleine vacuüm. Ik hoefde nog maar 3 keer te persen en daar was ie dan eindelijk..!!!

Onze prachtige Noah is geboren op 3 oktober om 11:55. Hij woog 3630 gram en was 50 centimeter. (hoezo een ruime 8 pond??)
Het laatste stukje van de bevalling ging behoorlijk lastig. Dit bleek te komen omdat Noah met zijn elleboog naast zijn hoofd lag, met daaromheen de navelstreng. Gelukkig heeft hij hier geen hinder van gehad en gaat alles goed met Noah.

24 uur na de bevalling mochten we naar huis.. Alles gaat goed met mij en Noah. Gelukkig heb ik maar weinig last gehad van de knip en scheur en heeft Noah maar weinig last gehad van de vacuüm.. Hier onder een foto van ons mooie mannetje..

40 weken

Vandaag precies 40 weken zwanger..!!

Vanmiddag zijn we bij de verloskundige geweest. Het was even spannend, maar ze hebben een strippoging gedaan. (om de vliezen los te maken van de baarmoedermond).
Nu maar afwachten of het effect zal hebben of niet.

Wel apart hoor, eerst denk je dat de kleine wel voor de 40 weken zal komen, gezien het ziekenhuisbezoekje met 35 weken, en dan lijkt ie toch nog even graag te blijven zitten...!!
Nou hopelijk duurt het niet heel lang meer.. Want ik ben er inmiddels aardig zat van. En natuurlijk heel benieuwd naar ons kleine wondertje!!!!!!!

39 weken

Nog maar 7 dagen tot de uitgerekende datum..!!

Vandaag zijn we weer voor controle bij de vk geweest. Alles lijkt goed met de kleine en was ook lekker actief tijdens de controle. De kleine groeit nu niet meer zo hard, net als mama (gelukkig..!!).
Volgende week als we weer op controle komen (als dat nodig is), krijgen we een echo om te zien hoe het nu gaat met de groei. De kleine wordt nu geschat op 8 pond.
Ook wordt er volgende week gekeken of ik gestript kan worden. Maar we hopen natuurlijk dat ik volgende week niet meer op controle hoef te komen, maar dat we de kleine gewoon lekker in onze armen hebben!!!!

37 weken

De grote mijlpaal is gehaald: 37 weken!!!!

Wat een heerlijk gevoel dat ik nu lekker thuis mag bevallen als het zover is.. Terwijl ik dat toch ook wel heel spannend vind. Maar goed, iedere bevalling is spannend natuurlijk, of dat nou thuis is of in het ziekenhuis.

Het kraambed staat inmiddels helemaal klaar. In elkaar en opgemaakt. De laatste babywasjes zijn gedaan, het ledikantje en wiegje zijn opgemaakt en vanmiddag gaan we vast beschuit met muisjes halen (handig als je al van te voren weet wat het wordt haha). En nu mogen we eindelijk gerust afwachten tot de kleine zich aandient. Want de kleine leek even van plan te zijn om iets te vroeg te komen. Gelukkig is dat niet gebeurd!!!

Inmiddels gaat het goed. Dat ging het 2 weken terug trouwens ook wel hoor, alleen nu een stuk minder last van harde buiken. De ene avond heb ik ze nog wel consequent een hele tijd om de 5 minuten en de andere avond is het rustig. Maar gelukkig hoef ik nu niet meer naar de verloskundige te bellen en kunnen we gewoon afwachten of het doorzet of weer afzakt. (een douche doet wonderen, meestal zakt het daarna vrij snel weer af).

Verder heb ik eigenlijk weinig te melden. Ik voel me goed en we modderen nog wat aan tot het zo ver is.. Want 3 weken klinkt heel veel, maar vanaf vandaag tot aan de uitgerekende datum, zijn nog maar 20 dagen!!!!

35 weken

Hoog tijd voor een nieuwe blog, want er is inmiddels heel wat gebeurd!

Zaterdag middag waren we op visite en ik had het idee wel vaak harde buiken te hebben. Niet zorgelijk, want dat heb al enige tijd en soms wat meer als anders.
's Avonds thuis vernam ik toch wel dat het meer en meer werd. Ook werd ik er steeds benauwder en kortademiger bij. Het liggen tijdens de harde buiken was niet prettig, want dan kon ik moeilijk ademhalen.
Ronald is de harde buiken gaan bij houden, omdat het toch wel erg vaak was. Na 1,5 uur was duidelijk; precies om de 7 minuten kwam er een harde buik. Niet pijnlijk, maar ik moest wel goed op m'n ademhaling letten. Daarom heeft Ronald toch de verloskundige maar gebeld.

De verloskundige stond al binnen 15 minuten voor de deur en wilde meteen naar boven om het hartje te horen en te zien of ik al ontsluiting had. Gelukkig was alles goed. Alleen de baarmoedermond was half verstreken. Ze heeft ook meteen getest op blaasontsteking, maar dat was het niet.
Eenmaal weer beneden heeft de verloskundige met het ziekenhuis gebeld om met de gynaecoloog van het ziekenhuis te overleggen. Ze vonden het toch nodig dat we daar meteen heen gingen. Ronald snel wat spullen bij elkaar gezocht en we zijn naar het ziekenhuis gereden.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kwamen we op een verloskamer terecht en kreeg ik een ctg en daarna een echo. Op de ctg was duidelijk te zien dat harde buiken toch weeën waren, alleen niet voor ontsluiting zorgde. (wat een opluchting dacht ik, dan kunnen we wel weer naar huis). Daarna kregen we nog een echo. Op de echo kwam uit de metingen dat die kleine in me buik zo klein niet is. Het kwam namelijk uit op: 3300 gram. Verder leek er nog meer dan voldoende vruchtwater en de placenta is ook goed doorbloed. De verloskundige zei dat het kindje er klaar voor is en daarom waarschijnlijk eerder wil komen. Ze had niet gedacht dat ik zou gaan bevallen toen ze ons binnen zag komen lopen, maar begon nu toch te twijfelen.

De Verloskundige van het ziekenhuis die de ctg en echo deed ging met de gynaecoloog overleggen en zou zo terug komen. Er van uit gaande dat ik wel weer naar huis kon, trok ik me schoenen al weer aan. Maar dat was niet het geval. De gynaecoloog was absoluut niet van plan om mij naar huis te laten gaan met zulke consequente harde buiken. Daarom moest ik een nachtje blijven.
Ronald kon ook blijven slapen, maar wilde liever naar huis. Hij zou de volgende ochtend weer komen, dan zou ik weer een ctg krijgen.

De nacht verliep eigenlijk wel goed. Ik had een slaappilletje gekregen. 's ochtends om half 8 ontbeten, 8 uur gedoucht en om 9 uur kreeg ik weer een ctg. Naar mijn idee waren de harde buiken een stuk minder, maar toch bleek dat niet zo te zijn. Toen ik de banden om m'n buik kreeg, voelde ik de harde buiken een stuk beter op komen en zag ik ook op het scherm dat het nog steeds om de 5 minuten kwam. Daarom moest ik, na overleg met de gynaecoloog, nog een nachtje blijven.
's Avonds is er nog een ctg gedaan. Daarop was te zien dat het ietsje af nam en iets minder regelmatig kwam. Toch moest ik wel de nacht nog blijven.

De volgende ochtend kwam de gynaecoloog zelf langs en vroeg hoe het ging. Ik zei dat de harde buiken zo goed als over waren en een niet meer zo krachtig als ze eerst waren. ''Dan ga mag je naar huis'' zei hij. Een ctg was niet meer nodig en ik mocht meteen gaan. Na een telefoontje met Ronald is hij gelijk gekomen om me op te halen en binnen een uurtje was ik weer thuis. Heerlijk..!! M'n eigen bank, stoel, bed, kamer, tv.

Inmiddels zijn de harde buiken zo goed als over. Het ''rommelt'' af en toe nog wel, maar niet meer zoals het is geweest en ook niet meer zo consequent. Ik heb het advies gekregen om rustig aan te blijven doen (wat ik ook al deed) en meteen weer te bellen als de harde buiken weer op komen zetten om de zoveel tijd.
Nu hebben we nog even tijd om de laatste puntjes op de i te zetten en kunnen we echt gaan afwachten. We waren er best overrompelt van, omdat je het nog niet verwacht met 35 weken. Nu nog kunnen we op ons gemakje verder.. en zal ik snel de vluchttas in orde maken!!

ctg 28-08

Week 34

Vandaag precies 34 weken zwanger! Dus tijd voor weer een nieuwe blog. 

Gisternacht was ik raar wakker geworden. Ik voelde wat krampen onder in me buik en moest nodig naar het toilet. Eenmaal terug in bed zakte de krampen niet, maar werden alleen maar erger. Na een kwartier besloot ik toch maar even de tijd bij te gaan houden met me telefoon. Het bleek om de 5 minuten terug te komen en hield ongeveer een minuut aan!!! Heel zeer deed het niet, maar m’n benen en onderbuik voelde behoorlijk zwaar aan. Na goed 1,5 uur begon het wat af te zakken en heb ik toch nog een paar uurtjes kunnen slapen voor de ochtend. Sinds dien komt het af en toe wat op zetten, maar niet meer zo erg en zo consequent gelukkig.

Maandag zijn we weer bij de verloskundige geweest voor controle. Alles gaat goed gelukkig met de kleine. Ze zei dat de kleine al heel diep in het bekken ligt en dus zo goed als volledig is ingedaald (Dat verklaard de druk op m’n blaas dus..!! haha).

Gister ben ik bij Mensendieck geweest in verband met de rugklachten. Gelukkig kon ik zeggen dat het heel goed gaat, want het gaat ook heel goed met me rug. Ik heb de laatste week / ander halve week eigenlijk geen last meer gehad van me rug. Gelukkig heeft het kussen wat ik van haar heb gekregen erg goed geholpen. Ik was wel bang dat ik het kussen verkeerd gebruik, maar dat is niet zo gelukkig. Volgende week ga ik weer naar mensendieck, dit keer niet voor de rug, maar voor ontspanningsoefeningen en ademhalingsoefeningen. Zij geeft ook zwangerschapscursus en vroeg of ik aan een cursus doe. Ze zei dat het wel goed is om te weten hoe je het beste weeën op kunt vangen etc. daarom stelde ze voor om hier een paar consulten aan te besteden. (ik krijg immers 18 behandelingen per jaar vergoedt). Nou, dat sla ik niet af natuurlijk haha. Nu maar goed oefenen thuis.

Vanmiddag heeft Ronald in zijn pauze de klossen opgehaald bij de thuiszorg. Die gaan we van het weekend onder het bed zetten. Het lijkt me wel lekker om op tijd het bed omhoog te hebben, zodat ik er nog even aan kan wennen. Ook hebben we een kraambed besteld bij de thuiszorg. Deze wordt rond de 36/37 weken thuis bezorgd, want vanaf dan mag ik thuis bevallen.. Jippie.. dat duurt nog maar 3 weekjes..!!!!

Week 31

Hoog tijd voor een nieuwe update.

Met de kleine gaat het ontzettend goed. Woensdag zijn we bij de verloskundige geweest. De kleine is zelfs al bezig met het indalen. Gelukkig maar dat alles zo goed verloopt. Ook het hartje klonk weer goed en was lekker actief. Toch vind ik het elke keer weer fijn om te horen.. De controles bij de verloskundige zijn nu om de 2 weken. Hopen dat het dan weer wat sneller gaat. Ik heb het idee dat ik nu echt zit te wachten.

Dinsdag hebben we de intake gehad van de kraamzorg. Dat was weer een mijlpaal. Ik heb er lang naar uit gekeken. We krijgen 49 uur kraamzorg en in totaal 8 dagen. Tenzij het een ziekenhuis bevalling wordt en ik daar moet blijven, maar daar gaan we niet van uit. Eigenlijk stelde de intake verder niet veel voor. Het was voornamelijk het doornemen van de gang van zaken. Wat de kraamzorg onder andere doet en wat onze wensen zijn met betrekken tot de kraamzorg. Gelukkig waren we goed voorbereid en konden goed onze vragen stellen. Ook een leuke vrouw was het. Wel ontzettend jammer dat ze het kamertje niet hoefde te zien. Daar had ik een beetje op gerekend, dus ik had alles netjes gemaakt. (Oh ja, het laatste stukje is geverfd, het matrasje ligt, er zijn al heel wat kleertjes bij en er hangen inmiddels ook gordijntjes).

Vanaf vorige week ben ik helaas gestopt met werken. Het ging niet meer met de rugklachten. Afgelopen woensdag ben ik weer bij mensendieck geweest. De oefeningen hebben niet veel geholpen en het zitten blijft maar zeer doen. Ik heb nu een speciaal soort kussen mee gekregen om mee te zitten in de rug. Ik ben benieuwd of dit wat zal helpen. Het liggen wordt ik onderhand wel een beetje zat van.. Ze is nu een paar weken met vakantie, dus de volgende afspraak is pas weer 17 augustus. Hopen dat het tot die tijd wat gaat met de rug.

Tot de volgende blog!

Week 29

Tijd voor een nieuwe update, want er is inmiddels al weer heel wat gebeurd..

Maandag ben ik voor de zekerheid toch maar bij de huisarts langs gegaan in verband met de rugklachten. De huisarts zag meteen al dat ik een ontzettend holle rug heb en daardoor waarschijnlijk ook de klachten in mijn bovenrug. Voor de zekerheid heeft ze de urine getest, maar dit was verder in orde. Ik heb een doorverwijzing gekregen voor mensendieck. Natuurlijk heb ik mensendieck meteen gebeld, en gelukkig kon ik dinsdag al terecht.

De mevrouw van mensendieck vermoedt dat er een zenuwbeknelling onder het schouderblad zit. dat verklaard een hoop!! Want wat heb ik er een last van zeg. Ik kan nog geen half uurtje zitten of verga al weer van de pijn. Het meeste wat ik doe is lopen en liggen, maar het zitten doet me te veel zeer.
Mensendieck had wat verschillende oefeningen meegegeven die ik thuis kan doen en ik heb een grote opblaasbal meegekregen om de oefeningen op te doen. En nu maar hopen dat het gauw opknapt. Volgende week woensdag kan ik weer heen.

Dinsdag hadden we ook de 2e poging voor de pretecho (3D echo). Gelukkig had ik dit keer niet zo hoofdpijn en het was al vroeg op de dag, dus we hoefden ook niet lang te wachten. Ja hoor..!! Daar is ons kleintje..!! (grote eigenlijk). Zo dat was even schrikken, wat is dat snel gegaan. Je ziet duidelijk verschil in 2 weken tijd, dat is wel zeker.
Het gezichtje was nu prachtig mooi te zien.. Op een gegeven moment zagen we zelfs dat die kleine niet alleen duim zuigt, maar ook teen zuigt..!! Behoorlijk lenig dus haha.
Hierbij een paar foto's van de echo.

Week 26

Hier weer een nieuwe update.

We hebben wat foto's gemaakt van mijn buik. Deze willen we misschien af laten drukken op canvas. Maar weten het nog niet helemaal wat we ermee willen. Ik vind ze zelf wel erg goed gelukt..!! Ik zal ze hieronder plaatsen.

De rugpijn zakt helaas niet veel.. De pijn zit niet onder in de rug, maar net onder het schouderblad. Ik verneem vooral dat het zeer gaat doen als ik te lang blijf zitten. Gister hadden we een trouwfeest, waarbij we erg lang in de kerk moest zitten, na een uurtje deed het ontzettend zeer, maar zodra we weer gingen staan, ging het ook wel weer..  De verloskundige denkt dat het komt omdat ik een redelijk grote buik heb voor dit termijn in de zwangerschap. Maar hopen dat het gauw wat zakt..

Week 25

Vanmorgen was het zo ver, de pretecho.

Helaas had ik er vanmorgen niet zo heel erg veel zin in. Ik had ontzettend veel last van me rug en hoofdpijn. Erg jammer om zo de 3D-echo in te gaan.. Maar toch zijn we gewoon gegaan en hoopte dat het over zou gaan na 2 paracetamolletjes.

We waren al gauw aan de beurt toen we binnen kwamen en ik mocht meteen gaan liggen. We waren erg benieuwd wat we te zien zouden krijgen, want de vorige keer hadden we ook al een beetje gezien in 3D. Dat had ons wel erg hoge verwachtingen gegeven!!! Dat was namelijk erg mooi om te zien..

Helaas was het niet zoals we hadden verwacht. We zagen ons kleintje.. Behoorlijk gegroeid ook zeg..!! Alleen het hoofdje paste nog maar in het beeld.. De rest niet meer, daar was het inmiddels al te groot voor geworden. Wat prachtig om te zien. Maar helaas, de 3D beelden wilden niet lukken. De kleine zat precies met het gezicht in de placenta gedrukt en had er duidelijk geen zin in.
Om het toch nog een keer te proberen, mocht ik even een stukje lopen en daarna weer gaan liggen, maar helaas had het geen zin en lag de kleine nog steeds met het gezichtje in de placenta.

We hebben een nieuwe afspraak gemaakt voor een nieuwe poging. Hopelijk dat het dan wel wil lukken. Met 28 weken gaan we weer terug voor een pretecho. Achteraf was ik wel blij dat we terug mochten komen. Ik had namelijk het idee dat ik er niet echt van kon genieten, door de hoofdpijn en rugpijn die ik vanmorgen had. Gelukkig is dat in de loop van de dag een beetje gezakt..

Week 24

Eigenlijk heb ik weinig nieuws te melden.
Alles gaat voorspoedig en ik ben nog steeds lekker aan het werk. Gelukkig maar.

Ik wilde alleen even laten weten dat we het babykamertje al een heel eind af hebben. We zijn een beetje vroeg, maar we dachten; beter te vroeg dan te laat. Er zijn nog een paar kleine dingetjes die moeten zoals: klein stukje verven, gordijntjes, waskussen, de kastdeuren moeten nog gesteld worden, en het kamertje nog wat aankleden. Ook moeten er nog meer kleertjes komen, hydrofiele luiers, linnengoed etc.

Maar hier alvast een paar fototjes

Week 20

De 20 weken zijn inmiddels weer bereikt. Op de helft..!!!! Nog maar 20 weekjes te gaan en het is al zover. Het gaat nu wel snel gelukkig.. Dat komt ook mede omdat ik mij een stuk beter en actiever voel. Ook mijn werk is een goeie afleiding, waardoor de tijd voorbij vliegt.

De cliënten reageren allemaal erg verschillend op mijn zwangerschap. Zo hoorde ik van de week een cliënt zeggen: ''waarom trekt ze toch geen fatsoenlijke positiekleding aan? Wij droegen vroeger een jurk met een schort ervoor en hoopte dat niemand zag dat we zwanger waren.'' Daar moest ik wel erg om lachen.

Vanmorgen hebben we de 20 weken echo gehad. En we kunnen opgelucht ademhalen, alles is goed!!! Sterker nog, de kleine doet het ontzettend goed en is ook goed gegroeid. De groeilijn zit precies in het midden waar hij hoort te zitten en de metingen komen nog steeds uit op 29 september. Dat lijkt dus allemaal erg goed te zijn.
Ik moet zeggen dat het toch wel even spannend was. Ik wist wel waar ze naar gingen kijken, maar je weet niet precies wat je kunt verwachten. Voor het zelfde geld is er iets mis het de hersentjes of met de groei, of heeft het kleintje klompvoetjes of een waterhoofd. Gelukkig hoeven we hier allemaal niet meer aan te denken, want alles is gewoon goed:)

Hierbij wat foto's van de 20 weken echo en buikfoto's

18.5 week zwanger

20 weken zwanger

Week 16

Hoog tijd voor een nieuwe blog..

Gister was het zo ver.. de pret echo!!! We konden het niet laten en wilden zo graag een pretecho laten maken.. Een reden was onder andere: het geslacht. Voor mijn zwangerschap zei ik altijd dat ik het absoluut niet zou willen weten wat het zou worden, maar nu denk ik daar toch anders over. Mijn nieuwsgierigheid is niet te bedwingen. Dus heb ik 2 weken terug een afspraak gemaakt voor een pretecho (heb meteen ook een afspraak gemaakt voor een pretecho (3D) met 26 weken hihi)

Het was heel spannend, want je weet dat je te zien krijgt wat het geslacht zal zijn. Toch maakte het ons geen van beiden uit.. Een meisje is leuk, maar een jongetje zou net zo leuk zijn. We hebben nog geen kinderen maar ondanks dat ook geen voorkeur. Wat het geslacht is hou ik nog even lekker voor ons zelf, maar we zijn er in ieder geval heel erg blij mee!! Op de echo was meer te zien dan alleen het geslacht. De metingen kwamen weer netjes uit en de kleine groeit ook goed..!! Een open ruggentje en hazenlipje zijn al uitgesloten, dus die zekerheid hebben we vast voor de 20- weken echo. Een hele opluchting..!!

We kregen bij de echo verschillende foto's mee en een dvd. De hele echo is opgenomen, inclusief geluid. Ontzettend leuk om te bewaren en om aan andere te laten zien.. (mijn ouders willen het geslacht ook graag weten en laten wij dus de dvd zien). Ik ben nu al heel benieuwd hoe ze zullen reageren.. Maar ik denk dat het mijn ouders ook niet veel uit maakt wat het is. De ouders van Ronald weten het al. Ronald zijn moeder was mee met de echo en vond het ook erg leuk om bij te zijn. Het is voor haar natuurlijk ook al weer even geleden dat ze zelf kinderen kreeg.

De emesafene tabletten en omeprazol lijken eindelijk te gaan helpen. Ik voel me een stuk beter en ben inmiddels ook weer aan het werk. Hopelijk blijft het zo de komende weken en zal ik er niet meer zo last van hebben.. Heel af en toe ben ik in de ochtend nog misselijk, maar het spugen is over..!!!! Jippie.. Gelukkig ben ik ook weer wat aangekomen en begint mijn buikje ook al goed te groeien.

Op naar de 20 weken..!!!

Week 12

Gisteren al weer in week 12 aangekomen van de zwangerschap.

Ik moet zeggen dat het allemaal niet zo lekker loopt als waar ik op had gehoopt. Helaas heb ik mij op het werk ziek moeten melden en heb ik een bezoekje aan de huisarts gebracht.
Het spugen is zo erg geworden dat ik niks meer binnen kan houden. Ik voel me futloos en heb weinig energie om iets te doen. Zodra ik ook maar iets ruik begin ik weer met spugen.

De huisarts heeft me emesafene voorgeschreven tegen de misselijkheid. Inmiddels ben ik al 6 kilo afgevallen en dit kan leiden tot uitdroging. Voor de zekerheid heb ik er ook maagbeschermers bijgekregen (omeprazol). Dit helpt goed tegen maagzuur en kan ik de hele zwangerschap door blijven gebruiken.
Nu maar gauw hopen dat het wat opknapt en ik weer wat kan eten...

Week 9

Gister was het zo ver, de eerste echo.

Het was behoorlijk spannend, voor zowel mij als voor Ronald. Eenmaal in de wachtkamer aangekomen, leek het wel uren te duren voordat we eindelijk aan de beurt waren. Er ging van alles door me heen; Misschien zijn het er wel 2, of 3? Of misschien klopt er geen hartje, of misschien ben ik wel helemaal niet zwanger en heb ik het mis gehad. Ik begon aan allerlei dingen te twijfelen.

Eindelijk mochten we dan naar binnen. De mevrouw die onze echo deed, was een vriendelijke vrouw die eerst een paar dingen wilde weten. Zoals wanneer we een positieve test hebben gehad, wanneer mijn laatste menstruatie was. Gelukkig zakte de spanning al wat. De echo zelf werd gedaan door onze toekomstige verloskundige; Tjibbe Boringa. Hij is in opleiding voor echoscopie en loopt hier stage.

Het licht ging uit en het scherm ging aan, en ik mocht gaan liggen. Al snel zagen we iets kleins bewegen. Maar ik zag niet 1, ik zag er 2!! Ik schrok en durfde amper te vragen of het een tweeling is. Gelukkig, het bleek het vruchtzakje te zijn waar het vruchtje in heeft gezeten.

We zagen een klein knipperend lichtje in het kleine wezentje wat zich in mijn buik bevond. Wat ontzettend bijzonder!! Een hele last viel van onze schouders af, zo voelde het. Eindelijk konden we opgelucht ademhalen. ''Alles ziet er goed uit, en zo te zien is ie al behoorlijk actief, dat is een goed teken'' zei Tjibbe. De metingen kwamen uit op de exacte datum als wij berekend hadden: 29 september 2011.

En nu mogen we de rest van de wereld laten weten dat we een kindje verwachten..!!!

Week 8

Over 2 dagen zitten we alweer in de 8e zwangerschapsweek. Ik moet zeggen dat de tijd toch best wel snel gaat. Als je ziet dat we nu al bijna 4 weken verder zijn sinds de positieve test.

Aan mijn kwaaltjes is niet te merken dat de tijd voorbij vliegt. Ik voel me namelijk eerder ziek als zwanger. Op mijn werk ben ik ziek gemeld, omdat het gewoon weg niet meer gaat. Ik had graag nog even gewacht tot 12 weken met het bekend maken, maar dat ging helaas niet door Zodra ik iets ruik moet ik overgeven, het maakt niet uit wat. Zaterdag wilde ik even douchen, twee uurtjes na het eten, maar helaas moest ik onder de douche toch over geven. Wat een verschrikking, dat met alles wat je doet je maag in opstand komt.
Gelukkig gaat het vanaf gister weer wat beter en nu hopen dat het zo blijft.

Gister zijn we voor de intake naar de verloskundige geweest. Ik moet zeggen dat ik toch best wel zenuwachtig was, terwijl Ronald nergens last van had. (Ik was ook erg bang dat ik onderweg of bij de verloskundige moest overgeven) Eenmaal binnen voelde het wel aardig vertrouwd. De verloskundige is een ontzettend aardige vrouw en legde alles rustig uit en nam ook de tijd voor ons.
Voor controle moet ik nog even bloedprikken in het ziekenhuis. Het hartje konden ze helaas nog niet horen, dat is te vroeg De volgende keer dat we weer komen (14 Maart) gaan we wel luisteren of het al te horen is. Hier kijken we natuurlijk ontzettend naar uit..!!!!
Maar waar we ook naar uit kijken is 2 Maart, dan hebben we de eerste echo. Spannend allemaal..

Week 6

Nog langer wachten??? Nee dat kunnen we niet..!!!
Daarom hebben we dit weekend aan onze ouders het goede nieuws laten weten. Het was ontzettend spannend, want we hadden geen idee hoe ze zouden reageren.

Mijn zus kwam op het idee om cupcakes te maken. Al een aantal maanden heeft ze een leuke hobby, namelijk taarten en cupcakes maken. Ze stelde voor om cupcakes te maken met het idee dat ze er zo achter komen dat we in verwachting zijn. Een ontzettend leuk en lief idee van mijn zus, daarom hebben we dat gedaan.

Mijn vader had zo gauw niet door dat het een hint was. Toen het blik eenmaal open was en hij de cakejes zag, vond hij ze wel leuk, maar niet door dat het een hint was. Na een doodse stilte vroeg ik: zie je niet iets? Ja een baby zei die langzaam.. Een baby.. Een baby??? Ben je in verwachting??
Hij was ontzettend blij, maar best wel verbaasd eigenlijk. Hij zei: Dat gaat wel heel snel opeens, wordt ik al voor de 3e keer opa. (mijn zus heeft al 2 kids).

Mijn moeder had het eigenlijk wel meteen door. Toen we binnen kwamen had ik al het idee dat ze naar me buik keek. Zodra het blik met de cakejes open gingen had ze het door en sprong meteen op van de stoel en feliciteerde ons. Hoe mijn moeder zou reageren vond ik toch best wel spannend. Want ik had gedacht dat zij het wel te vroeg zou vinden, gezien onze leeftijd. Ik ben erg opgelucht dat dat niet zo is.

De ouders van Ronald hadden het volgens mij ook niet meteen in de gaten, maar dat was lastig te ontdekken. Ik denk dat het vooral te maken had met dat ze erg aan het idee moeten wennen. Het is natuurlijk nog erg vroeg om al blij te zijn, aangezien we nog geen echo hebben gehad en de 12 weken ook nog niet gepasseerd zijn, en we zijn beiden best wel jong om ouders te worden. Toch zijn ze wel blij voor ons gelukkig. Hopelijk wennen ze snel aan het idee.

Week 5

Het is inmiddels al weer een ruime week na de positieve test. Ik moet nog steeds ontzettend aan het idee wennen. Ligt de test daar nog? Ja! Het streepje staat er nog steeds.
Belachelijk eigenlijk, dat je zou denken dat het streepje opeens verdwenen zou zijn. Natuurlijk verdwijnt het streepje niet. De kans dat het mis gaat is nog wel ontzettend groot. En daar ben ik mij wel redelijk goed van bewust. Van de week werd ik wakker met een schrik. Ik droomde dat ik een miskraam had gehad. Toen ik eenmaal besefte dat dit een droom was geweest, was ik ongeveer een half uur verder.

Het gaat allemaal goed met mij. Ik begin wel wat last te krijgen van kwaaltjes. Een paar dagen terug heb ik een keer overgegeven. Gelukkig was het tot nu toe maar 1 malig. Ook mijn rug en heupen beginnen wat zeer te doen. Maar gelukkig is dit met vlagen.
Eergister dacht ik in de spiegel al een beetje een buikje te zien zelfs. Daarom hebben we er een foto van gemaakt. Het leek ons wel een leuk idee, om zo nu en dan een foto te maken, om te zien hoe het gaat groeien.

Een paar dagen na de positieve test, heb ik met de verloskundige gebeld. Ik moet zeggen dat ik het best spannend vond. Het is immers de eerste keer dat je dit allemaal mee maakt, en niet weet wat je precies staat te wachten. Gelukkig kreeg ik een vriendelijke mevrouw aan de lijn, die ons van harte feliciteerde.
14 Februari gaan we erheen voor een intake gesprek en 2 maart krijgen we de eerste echo. Dan zijn we net 10 weken. Wat spannend hé? Ik kijk er al erg naar uit..!! En ik hoop dat de tijd snel voorbij vliegt.

Week 4

Ik moet heel nodig plassen, maar eigenlijk durf ik niet. Ik weet dat ik nog een paar dagen moet wachten met testen, maar de spanning is bijna niet meer te houden. Toch vind ik het ook wel heel spannend om een test te doen. Misschien krijg ik weer een teleurstelling, maar misschien is het toch zo ver?
Terwijl ik sta te trillen op me benen, wacht ik op het resultaat van de test. Ik zie nog niks. Alleen een dikke controle streep. Misschien moet ik toch even afwachten; 5 minuten wachten tot het aflezen van de test, staat op de gebruiksaanwijzing.
Intussen schenk ik wat drinken in, om de zenuwen wat weg te ebben. Maar mijn nieuwsgierigheid wint de strijdt en ik kan het niet laten om alvast te kijken..
EEN STREEP, POSITIEF!!!!

Ik geloof mijn ogen niet en loop met de test naar het raam voor beter licht. Heel wazig, maar duidelijk te zien, staat er een streep. Wat moet ik doen? Ik sta te trillen op mijn benen van ongeloof. Alle mensen die ik het beste ken, tollen om mijn hoofd heen. Ik moet iemand bellen, maar wie? Mijn zus (Thamara), Ronald, mijn moeder?
Terwijl ik alles overdenk in 1 minuut tijd, pak ik de telefoon en bel me zus. Ze pakt niet op. Ik probeer het nog een keer, maar tevergeefs, ze pakt niet op. Moet ik Ronald bellen? Ik voel sterke twijfels, aangezien hij aan het werk is. Daarom probeer ik Laurens te bellen (de partner van mijn zus). Hij verteld dat mijn zus naar de tandarts is. Vol enthousiasme vertel ik het goede nieuws, trillend op mijn benen van de adrenaline.
Een half uur later, probeer ik toch mijn zus nog een keer te bellen, eindelijk ze pakt op!! Ik vertel het nieuws. Wat ik precies hoorde door de telefoon is lastig te omschrijven. Ik hoorde in ieder geval gegil. GEFELICITEERD! Riep mijn zus. Wat raar, om dat te horen, terwijl je het zelf nog maar nauwelijks kunt geloven.

Omdat ik Ronald wil verrassen met het goede nieuws, pak ik de test in een inpak papiertje. Er ligt nog wel wat op zolder. Wat zal ik doen? In een doosje stoppen, gewoon inpakken? Zonder er verder bij na te denken, stop ik de test in een leef parfum doosje en pak het doosje netjes in. Eerst Ronald maar even bellen. Het is nog vroeg, en het duurt nog lang voor hij thuis komt. Gelukkig, hij komt thuis te eten. Nog even wachten en dan kan ik hem verrassen.

Daar zie ik de auto voor huis rijden. Vaak herken ik het geluid al van ver af. Net als onze hond, die naar het raam rent terwijl hij een auto deur hoort dichtklappen. De spanning voel ik door mijn lichaam stromen. Hoe moet ik reageren, hoe moet ik staan, moet ik kijken, zal ik lachen?
Hij loopt de kamer binnen, terwijl ik glimlach op mijn gezicht heb staan, van oor tot oor.Wachten tot hij het brood op heeft, kan ik niet. Terwijl hij bij de tafel staat, met zijn jas nog aan, schuif ik het kadootjes onder zijn neus en druk het in zijn handen. Alsjeblieft.
Rustig pakt hij het op, terwijl ik sta te stuiteren van de adrenaline. Wat zal hij zeggen, hoe zal hij reageren? Hij maakt het doosje open en ziet meteen de test. Natuurlijk heeft hij vaker een test in handen gehad, waarvan ik dacht dat er een streepje op te zien was. Die keren zag Ronald helaas niks. Maar nu kan hij er niet onder uit, ik weet het zeker!!
En ja hoor, een hele onzekerheid valt van mijn schouders. Ronald zegt: ''Dat streepje zie ik ook!!''

In de volgende dagen, hebben wij nog een aantal foto's gemaakt. Nog steeds kan ik niet geloven dat het zo ver is.. Wat een spannende tijd gaan wij tegemoet en wat zullen wij genieten van deze spannende maar o zo geweldige tijd..!!!!!!!!!!